Nasza miejscowość
Historia naszej miejscowości
Wieś lokował w 1381 roku na prawie magdeburskim Otto z Pilczy, wojewoda i starosta sandomierski oraz pan na Łańcucie. Niemiecka nazwa Handzlówki wiąże się z osadzaniem od II połowy XIV wielu na tym terenie Niemców. Na mocy dokumentu lokacyjnego „rozważny i opatrzny mąż” Lang Hanzyl otrzymał dziedzicznie sołectwo w założonej wsi Langynow.
W dzisiejszej postaci nazwa Handzlówka pojawia się dopiero w dokumencie
z 1478 roku i oznacza posiadłość Handzla, czyli Janka.
Przez dwa stulecia Handzlówka wchodziła w skład posiadłości wspomnianych wyżej Pileckich. Ostatni z nich Krzysztof (zm. po 1596) zastawił, bądź sprzedał wieś Janowi Kostce de Sternbergowi, wojewodzie sandomierskiemu, i jego żonie Zofii z Odrowążów. Po śmierci tej ostatniej osada przypadła jej córce, zamężnej z księciem Aleksandrem Ostrogskim, panem na Tarnowie
i Ostrogu. Następnie Handzlówka weszła w skład posiadłości Korniaków, po których przejęli ją Antoni Pieściorowski i Jerzy Łowiecki. Po nich dziedzicem został Józef Wiszowaty, wojski liwski. W 1744 roku jako posesor był notowany Stefan Chomentowski, opiekun nieletnich braci Józefa Wiszowatego: Kaspra
i Kajetana. W ostatniej ćwierci XVIII wieku dziedzicem i kolatorem parafii
w Handzlówce został Stanisław Potocki, chorąży koronny. W latach 1815–1833 wieś należała do Ignacego Skarbka. Natomiast w roku 1846 wzmiankowano jako właściciela Stanisława Odrowąża Pieniążka, który odsprzedał posiadłość Eligiuszowi i Karolinie Sablewskim. Po nich nowym właścicielem został niejaki Herold. Po bankructwie tegoż wieś należała do Mojżesza Salama.
W 1892 roku Handzlówkę odkupił Roman Potocki, który we wsi założył ujęcie wodociągowe zaopatrujące w wodę jego rezydencję w Łańcucie.
Po 1900 roku miał miejsce dynamiczny rozwój wsi. Z inicjatywy miejscowych społeczników ks. Władysława Krakowskiego i pisarza gminnego Franciszka Magrysia założono szkołę oraz cały szereg instytucji i organizacji społecznych, takich jak: mleczarnia, straż pożarna, kółko rolnicze, czytelnia, teatr włościański, orkiestra, Koło Gospodyń Wiejskich, Drużyna Bartoszowa, Koło Młodzieży Wiejskiej „Wici”.
Oświata rolnicza, wzrost produkcji rolniczej i dóbr kulturalnych korzystnie przyczyniły się do wzrostu dobrobytu i poprawy poziomu życia. Pogorszył się on w czasie II wojny światowej. Handzlówki nie ominęły straty ludnościowe, zniszczenia wojenne, migracje (mobilizacje, pobyty w obozach, wyjazdy na roboty do Niemiec). W wojennej rzeczywistości miała miejsce konspiracyjna walka z okupantem, zorganizowano tu tajne nauczanie, rozprowadzano ulotki
i prasę podziemną, organizowano życie kulturalne.
Po wojnie nastąpił dalszy rozwój wsi, m.in. zelektryfikowano ją. Poszerzyły swą działalność instytucje działające tu już przed wojną: Spółdzielnia Mleczarska, Bank Spółdzielczy, Kółko Rolnicze, Spółdzielnia Ogrodniczo-Pszczelarska. Swoje sklepy założyła Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”.
W późniejszych latach z inicjatywy mieszkańców wybudowano tu Dom Rencisty Rolnika. Oświatę i kulturę szerzyły: szkoła, przedszkole, Dom Ludowy, biblioteka, kino. Ogromna rolę w tym zakresie odegrało Koło Gospodyń Wiejskich. Zaangażowanie i pasja społecznikowska wielu handzlowian sprawiły, że kwitło bujne życie kulturalne – organizowano tu festyny, spektakle teatralne, akcje charytatywne, uroczystości okolicznościowe
i obchody rocznicowe.
Walory krajobrazowe i rekreacyjno – zdrowotne sprawiły, że Handzlówka stała się wsią letniskową. Zaczęły powstawać gospodarstwa przyjmujące letników. Uruchomiono dwa wyciągi narciarskie, rozpoczęto budowę odkrytego basenu. Idea ta w postaci agroturystycznej kontynuowana jest do dziś.
Oblicze współczesnej Handzlówki zdeterminowane jest ogólną sytuacją Polski
i konsekwencjami jej wejścia do Unii Europejskiej. Z inicjatywy różnych instytucji handzlowskich, stowarzyszeń, organizacji, jak i osób indywidualnych we wsi dokonują się korzystne zmiany o charakterze gospodarczym, społecznym i kulturalnym.
